Zamówienie 002| Fedemila Forever | "L'amour à la guerre"

Zamówienie dla: Fedemila Forever

Para: Fedemila

Wykonująca: Lilly xD

Przedział wiekowy: +16

Miejsce akcji: Irak

Uwagi: Wojna, Federico jest dowódcą jednego oddziału armii U.S.A., a Ludmila drugim przywódcą. Wychodzą razem na pole walki i pzpo mału zaczynają się w sobie zakochiwać. Umierają na końcu.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Deans I'amour et la guerre tout est permis...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

   Blondynka biegła przez istne piekło bronią. Na twarzy "poker face", ale w sercu szczery uśmiech. Uwielbiała ten stan, kiedy jej oddział wykonywał przemyślane polecenia przywódczyni, a ona musiała sama myśleć jak ratować sobie dupę. Jeden i drugi strzał w wykonaniu Ludmili Ferro i padali. Kobieta nigdy nie chybiła. Z łatwością pokonałaby armię Francji sama, ale teraz niestety musi uważać na swoich.

- Lu! Na trzeciej! - usłyszała głos Francesci Cauviglii, jej przyjaciółki i żołnierza. Ferro wykonała obrót o 90° w prawo i pociągnęła za spust. Francuz upadł w dziurą w czole.

- Dzięki... Kurwa, gdzie ten Pasquarelli?! Mieliśmy omówić atak! - zaczęła się złościć.

- Może nie żyje? - zagadnęła obojętnie Włoszka.

- Nie sądzę. Żelowa grzyweczka nie da się tak po prostu zabić.
   Podczas, gdy dziewczyny zamartwiały się, gdzie on może być, Federico, wraz z narzeczonym Fran, Diego, działali razem i próbowali pozbyć się dziesiątki mężczyzn narodowości francuskiej. I oczywiście im się to udało.

- Stary, muszę lecieć, bo panna "Jestem zawsze punktualna i nienawidzę, gdy ktoś się spóźnia" będzie zła. Mamy omówić atak. - poinformował Hernandeza i pobiegł na miejsce. Pięć strzałów, siedem uników, dwa uderzenia, trzy skoki, jedna chwila, a blondynka ujrzała Włocha przed sobą.

- No cześć! - uśmiechnął się. - O! Poczekaj! - wystrzelił pocisk we Francuza, przy okazji zabijając go.

^3 dni później^

- Leon! Żarcie! - krzyknęli jednocześnie. No ich "życzenie", żołnierz zajmujący się czołgiem, wyjął jakieś "jadło" z "lodówki". Zjedli i wypili, po czym Ludmila dała znać swojemu oddziałowi, a Federico - swojemu.

~Czas zacząć przedstawienie...~ pomyślała morderczo i wyszła z czołgu "Jorge 201" (xD). Potknęła się, ale Pasquarelli złapał ją, gdy była 5 cm nad ziemią.

 - Dziękuję... - wydukała na niebezpiecznej odległości od ust Włocha. Oboje poczuli coś po lewej stronie klatki piersiowej. Nagle nad ich głowami przeleciała kula. Ludmila wstała i zabiła delikwenta.
- To ja spadam do oddziału! - zawołała i zaczęła się przedzierać przez istne piekło na ziemi, zwane też wojną.
   Tym czasem Francesca zmagała się z jej największym wrogiem - Marco Tavallim. Był to jeden z żołnierzy francuskich.
- Tavalli, idioto! Puść mnie! - krzyczała Włoszka, gdy ten całował ja po szyji.
- Cicho, kochanie. Zrobimy sobie takiego małego dzidziulka, zostawisz Diego, będziemy razem, a ja ci nie zabiję. Pójdziemy na taki układ?
- Ty pieprzony fiucie! Nigdy nie zostawię Diego! - wykrzyknęła i kopnęła go w krocze, uderzyła karabinem w klatkę piersiową i głowę. Uciekła i ruszyła na pole bitwy, gdyż razem z Meksykaninem (z armii francuskiej, lol), znajdowali się w szopie.
- To nie było przemyślane z twojej strony, Cauviglia. - szepnął z krwawiącym nosem.
   Blondynka znów natknęła się na Włocha walczącego z pięcioma ludźmi z francuską flagą na ramieniu. Odstrzeliła dwóch, on też i w tym samym czasie "przedziurawili" piątego. Ludmila trafiła w środek czoła, a Federico - w serce.
- Teraz to ja dziękuję. - puścił do niej oczko i odbiegł.
   Dziewczyna biegnąc po kraju pyłu i śmierci zauważyła porzuconą 8-latkę.
- Chodź, zabiorę cię stąd! - chwyciła dziewczynkę za chudą rączkę i zaprowadziła do czołgu, w którym zarządzał Verdas.
- Merci. - podziękowała szatyneczka.
- Leon! Sprawdź, czy nie ma broni! Ja spadam!
   Diego zauważył w końcu swoją ukochaną biegnącą w jego kierunku.
- Diegito, chcę umrzeć przy tobie. Nie mam zamiaru leżeć gdzieś bez ciebie. - oznajmiła wpijając się w jego usta. Za jej plecami już stał Marco, a za plecami Hernandeza - Ferro.
- Żegnajcie, debile! - zawołał i dwoma strzałami zabił wtulonych w siebie. Ludmila widząc upadających bezsilnie przyjaciół wyjęła swój karabin i wycelowała w Meksykanina.
- Ty cholero! Zabiłeś moich przyjaciół! Smaż się w piekle na oleju po starych frytkach z McDonald'a! - gdy usłyszał te słowa Argentynki, pociągnął za spust w tym samym czasie co ona.    Spodziewała się śmierci, ale przed sobą widziała coś innego i gorszego. Jakieś 5 metrów od niej leżał Marco, 2 i pół metra - Diego i Fran, a u jej stóp był martwy Paquarelli.
- Kocham cię, Lu. Zrobiłem dla ciebie wszystko. - wykrztusił.
   To były jego ostatnie słowa. Tak po prostu wskoczył przed nią, żeby uratować jej życie. Ze łzami w oczach upadła na kolana. Zdała sobie sprawę, że ona też kochała Federa. I to bardzo. Poczuła przystawioną do tyłu swojej głowy.
- S'il vous plaît faire. Tout est clair. Je n'ai rien... (tłum. z franc.: Proszę, zrób to. Droga wolna. Nie mam już nic...) - powiedziała do swojego zabójcy. Po chwili leżała na swoim ukochanym. Krew lała jej się z nosa, ust uszu, otworów ocznych (?) i dziur w czaszce. Ale była szczęsliwa... Bo tam, do góry, była z nim już na zawsze...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Kolejne gówno, którego treść zmieniłam całkowicie, przepraszam Ola!

Jezu... Zaśmiecam tymi śliwkami nie tylko bloggera, ale też internet...

Dobra, koniec użalania się nad sobą. Kończę.

Papatki :*

            Lilly xD

LBA #1

Heloł, makaroniki!

Zostałam nominowana do LBA, po raz pierwszy na tym blogu, przez Riri xD z tego bloga: life-ludmi-ferro.blogspot.com
Pytania i odpowiedzi:
1. Dlaczego założyłaś bloga?
~ Ponieważ kocham pisać! Jest mi tak przyjemnie, kiedy na ekranie mojego laptopa widać stronę blogera, a na tym białym polu pojawiają się literki, następnie wyrazy, a później całe zdania, które z głowy, poprzez palce, spływają na klawiaturę C:
2.Gdybyś miała poznać jedną osobę z obsady Violetty kto to by był?
~ Ale jedną? Zastanawiam się pomiędzy Lodo, a Ruggiem. Ale chyba Lodo =>
3.Chciałabyś mieszkać w Argentynie? 
 ~ Nie!!! Za gorąco!! Po za tym... Nie chce mi się uczyć języka ;D
4.Twoje najlepsze wspomnienie?
~ Trzy dniowa wycieczka, która odbyła się od 1.06. do 3.06. b.r. Najlepsza wycieczka EVER!
5.Lubisz jeść w maku ( McDonaldzie), jeśli tak to co jest najlepsze?
~ Nie!! Tam wszystko jest takie sztuczne i wgl... Zdecydowanie wolę robić sobie sama jedzenie!
6.Grasz w jakieś gry komputerowe? Jakie?
~ No... Ja osobiście nie, ale gdy mój brat odpala GranTurismo, to ja do niego idę i jestem jego pilotką rajdową. A kiedy wyjdzie Five Nights At Freddy's 4, to na pewno będę nawalać.
7.Czym się interesujesz?
 ~ Samochodami i muzyką. No, a pisanie to moja pasja xX
8.Często bywasz na imprezach?
~ Jeśli liczą się te szkolne i sylwester u dziadków, to tak.
9.Spróbowałaś kiedyś alkoholu?
~ Polecam piwo z sokiem!!!! Samo piwo też, ale z sokiem smakuje lepiej! Wychlałam raz dwa pełne kufle!
10.O czym nie możesz zapomnieć?
~ W jakim sensie? Że kiedy np. wychodzę z domu? To nie mogę zapomnieć o wyczyszczeniu butów! Majnen buten is perfect! A jakby wziąć to pod kąt O jakim zdarzeniu nie możesz zapomnieć?, to tak: Zrobiłam sobie kiedyś wycieczkę z rodzicami do Poznania -> Krakowa -> Katowic. No i pewnie wiesz, że na Krakowskim rynku jest dość sporo gołębi. No a jeden z nich zaczął mnie perfidnie gonić! Już w Katowicach, siedzę sobie na łóżku, patrzę na okno, a tam?! Jakiś gołąbek się na mnie paczy z miną "Przyjdę do ciebie w nocy". To jeszcze nie wszystko! Mieszkam na takim zadupiu, na którym nie ma gołębi. Wracamy do domu, a mój dziadek nam oświadcza z uśmiechem na twarzy, że na naszym dachu zamieszkało stadko gołąbków!!!! Mam zryty beret przez gołębie!!!!!!
11.Co o mnie myślisz, jako o blogerce? ( musiałam)
~ Jesteś świetna, chyba nie muszę ci tego powtarzać za każdym razem?
12.Czy jest coś, co przydałoby się zmienić w moim blogu? ( szczerze ;))
~ Twój blog jest świetny taki, jaki jest. Nie ma nic, co mogłabyś zmienić. Wygląd świetny, historia bueno, a blogerka fantastyczna!

Moje nominacje!
fedemila-opowiadania.blogspot.com
federico-ludmila-ti-credo.blogspot.com (spóźnione wszystkiego naj!)

Pytania:
1. Masz pomysł na następną historię?
2. Twój ulubiony ser? (nie pytać, plis)
3. Twój ulubiony kolor?
4. Twój ulubiony serial i film (bez Violetty)
5. W jakim województwie mieszkasz?
6. Twoje najlepsze przyjaciółki?
7. Podaj linki do twoich innych blogów (jeśli masz), albo blogów blogerek, którym powierzyłabyś swój blog (możesz wybrać jeden).
8. Masz rodzeństwo?
9. Włochy VS Francja
10. Luca VS Napo
11. Masz własny pokój?


Ode mnie to tyle!
Ciao!!!!

One Shot Leocesca: " Miłość na lodzie "

Heloł ! To ja Jagoda, a to jest mój pierwszy one shot na tym blogu. Mam straszliwą nadzieję, że wam się spodoba ! Chciałabym, żebyście ocenili mojego os-a. Nie obrażę się jeśli się komuś nie spodoba ! 

******************************************

*FRANCESCA*

- Leon ja jestem już zmęczona, ćwiczę od 3 h !  Mam dosyć. Nogi mnie  i jest mi zimno ! - zdenerwowałam się na mojego trenera, a zarazem przyjaciela.
- Fran, jak chcesz wygrać te zawody to musisz poćwiczyć jeszcze 2 godziny. Musisz pokazać Ludmile, że jesteś od niej lepsza ! A jak ją pokonasz to Pasquarelli zobaczy, że ja jestem lepszym trenerem niż on !
- 2 godziny ? OSZALAŁEŚ ? Ja mam trenować 5 godzin i wypruwać sobie żyły, żebyś ty pokazał Pskureliemu, że jesteś lepszym trenerem niż on ?! Szczerze to ty nie musisz zywać, że jesteś lepszy. Bo wystarczy, że ja to wiem i nigdy w ciebie nie zwątpie !- podjechałam do Verdasa i się do niego przytuliłam, a on odwzajemnił mój uścisk. Uwielbiam go ! Jest najlepszy.
- Dziękuję ci Fran ! Jesteś kochana, a teraz wracaj na lód bo zostały ci jeszcze 2 godziny !
- Ale, leon proszę mogę godzinę ? Proszę jestem strasznie zmęczona i jest mi cholernie zimno !
- Dobra, ale jutro trenujesz o godzinę dłużej ! A teraz leć ćwiczyć !
- Okey... - już miałam zacząć ćwiczyć swoją choreografię, ale Leon się odezwał.
- Ej, Fran !
- Tak ?
- Nie połam sobie nóg !
- Okey...postaram się - odpowiedziałam i ruszyłam na ogromną taflę lodu.

***************************************

Godzinę później zgodnie z tym co ustaliłam z Leoniastym zeszłam z lodu i poszłam się przebrać. Jestem strasznie zmęczoina i nogi mnie bolą. Podobno jeszcze dziś mam mieć konfęręcję prasowa. le jest taki plus, że nie będę na nioej sama.  Będzie tam oczywiście Leon i także Lu i Federico. Miałam jeden raz ją trochę lepiej pozać i wydaje się być naprawdę fajna. Tyljko gorzej z jej trenerem bo Leon go nie lubi. Kiedyś podobno się przyjaźnili, ale o coś się pokłócili i wszystko przepadło. Mam nadzieję, że nie będzie żadnej bujki.
- Fran, za 20 minut mamy być na miejscu, a jak będziesz się tak grzebać to na pewno się spóźnimy. - Verdas stał  pod drzwiami mojej garderoby i się wydzierał.
- Spokojnie, już idę. - odkrzyknęłam mu i wzięłam swoją torebkę, kurtkę i telefon. Po 15 minutach byliśmy już pod studiem Y-MIX-u. ( od aut. u mnie YM to firma sponsorująca łyżwiarzy i łyżwiarki. ) Przez cała drogę wysłuchiwałam co mam mówić, na jakie pytania odpowiadać, a na jakie nie odpowiadać. Wysiadłam z samochodu i skierowałam się w stronę budynku.

****************************

Jest godzina 20:38. Konferencja trwała grubo ponad 5 godzin. Jestem strasznie padnięta. Na konferencji Leon i Fede by się pobili, ale ochroniarze ich rozdzielili. Za tydzień zawody, strasznie się nimi stresuje. Rozmyślajac tak usnęłam.

* 7 dni później *

Dzisiaj są zawody, strasznie się denerwuję bo w tym roku zmienili trochę zasady. 2 rywalki będą jeździć razem w tym samym czasie. Leon modli się cały czas, aby nie wybrali mi Lu. Ja to bym się nawet cieszyła. Idziemy właśnie do mojej garderoby. Jestem strasznie zmęczona, ale staram się tego nie okazywać. Kiedy weszłam do pomieszczenia to od razu wzięłam się za szykowanie. Ubrałam się uczesała i umalowała. Leon w tym samym czasie poszedł sprawdzić kogo mi wybrali do pary. Po 5 minutach wrócił strasznie zły.
- Kogo mi wybrali ?
- a jak myślisz ?! Najgorszą osobę jaką mogli !
- Lu ?
- Tak !
- Nie wkurzaj się. Pokonam ją, no chyba, że będziesz smutny to nie !
- Fran, nawet tak nie żąrtuj masz ją pokonać i koniec kropka. Ale tę się przy tym dobrze bawić !
- Tak jest kapitanie ! - odpowiedziałam mu.
- Zawsze potrafisz poprawić mi humor ! Chodz tu do mnie ! - rozłożył ręce chcąc mnie przytulić. J zrobiłam to o co mnie poprosił. - Jesteś najlepsza !
- Wiem !  - tuląc się do niego chyba poczułam do nie coś więcej.
- Dobra kochana czas iść bo za 10 minut ty występujesz. - wyszliśmy z pomieszczenia w którym się znajdowaliśmy i skierowaliśmy się w stronę "sceny".
- Teraz swoje 5 minut mają ! Francesca Cauviglia i Ludmiła Ferro ! - słysząc ten komunikat wjechałyśmy na lód. Pomachałyśmy widowni  i ustawiłyśmy się na odpowiednich miejscach. Zaczęłyśmy swoje choreografię. W pewnym momencie poczułam, że nogi mi miękną, a po chwili poczułam mocne i zimnie uderzenie. Później tylko ciemność.

*Leon*

Oglądając występ Frani widziałem, że coś jest nie tak, a po chwili ona leżała już na lodzie. Nie zwracając na nikogo uwagi podbiegłam do niej i przy nie uklęknąłem.
- Francesca ! Obudź się  !  Nie zostawiaj mnie samego ! Proszę... - dopiero teraz zdałem sobie sprawę z tego jaka ona jest dla mnie ważna. Na hali panował szum. - Dzwońcie po karetkę ! - krzyczałem z całych sił. Kątem oka zobaczyłem, że Federico dzwoni po pogotowie. Po 5 minutach przyjechali. Pytałem lekarzy co nią, ale nic mi nie chcieli powiedzieć. Nie pozwolili mi także jechać razem z nimi. Wie szybko wsiadłem do swojego białego porsche i pojechałem do odpowiedniego szpital. Kiedy wszedłem do ogromnego budynku to szybciutko podbiegłem do recepcji. Zapytałem o Fran, ale pielęgniarka zapytała kim dla niej jestem. Najpierw chciałem powiedzieć, że przyjacielem, ale potem zdałem sobie sprawę, że jak tak powiem to on mi nic nie powie. Trochę minąłem się z prawdą mówiąc, że jestem jej chłopakiem no, ale jak mus to mus. Wsiadłem do windy i pojechałem na piętro na którym znajdował się pokój Fran. wybiegłem z windy to poszukałem odpowiedniego pokoju. Gdy wszedłem do pomieszczenia to zobaczyłem moją przyjaciółkę podpiętą do różnych kabli i maszyn. Podszedłem do jej łóżka, przysunąłem, sobie taboret stojący nie o podal i na nim usiadłem. Siedziałem tak chwilę w ciszy, aż do pomieszczenia wszedł lekarz.
- Dzień dobry. Jestem chłopakiem Fran ! Co z nią jest ?
- Pani Cauviglia dość mocno uderzyła głową o lód. Przewróciła się przez to, że zasłabła, co było najprawdopodobniej spowodowane dużym przemęczeniem. Jej stan jest stabilny, ale nie wiadomo, kiedy się obudzi. Trzeba czekać. 

Trzeba czekać... Trzeba czekać... ALE JA NIE CHCĘ CZEKAĆ!!!!

- Dziękuję panu, panie... - spojrzałem na plakietkę z nazwiskiem. - Panie Dominguez. Czy ja mógłbym przy niej zostać?

- Tak, oczywiście. Wskazane jest nawet, żby pan do niej mówił. - odparł patrząc w papiery.

- Dobrze, dziękuję Panu bardzo. - kiedy lekarz wyszedł, zobaczyłem za szybą Lu i Federa. Wyszedłem do nich przed salę i przywitałem się.

- Cześć! Fede, chciałbym ci podziękować, za to, że zadzwoniłeś po karetkę. Gdyby nie ty, to nie ty, to nie wiem, co by się stało. Nie przeżyłbym, gdyby miała odejść...

- Stary! Nie ma za co! Nie myśl o tym, co by było gdyby! - przerwał mi.

- Co z nią? - odezwała się blondynka stojąca obok Pasquarelliego.

- Lekarz powiedział, że jej stan jest stabilny, ale noe wiadomo kiedy się obudzi. - odpowiedziałem jej. Rozmawialiśmy jeszcze chwilę, a gdy skończyliśmy, to wróciłem do Fran. Usiadłem przy jej łóżku i zacząłem do niej mówić. 

- Francecsa.. Ja nie przeżyję bez ciebie. Jeśli ty umrzesz, ja też się zabiję. Musisz żyć, musisz walczyć! Dla mnie, dla nas! A propo nas... Bo ja czuję do ciebie coś więcej niż przyjaźń. Jestem pewien, że to nie jest tylko zauroczenie. Fran, ja cię... Kocham! - wydukałem prawie płacząc. Ścisnąłem jej słabiutką rączkę w swojej i pocałowałem.

- Leon... ja... też... cię... kocham... - odpowiedziała cichutko. Podniosłem głowę i spojrzałem na nią. Uśmiechnąłem się.

- Fran! T-t-t-y żyjesz! Boże, jak ja się o ciebie bałem! Nie wybaczyłbym silobie, gdyby coś ci się stało!

- Leon, nic nie mów, tylko w końcu mnie pocałuj! - zawołała, a ja wykonałem jej polecenie. Pocałunek był delikatny, a zarazem okazywał wszystkie nasze uczucia. Gdy oderwaliśmy się od siebie, zapytałem:

- Uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją dziewczyną? - ona nic nie odpowiedziawszy pocałowała mnie.

- Taka odpowiedź wystarczy? - zapytała.

-Tak. - odpowiedziałem i znów ją pocałowałem.

################################

Koniec !

Lodo :*